این دعا در بین دعاها از جایگاه بلندى برخوردار است و از حضرت رسول صلى اللّه علیه و آله روایت شده و دعایى است كه جبرئیل براى آن حضرت هنگامى كه در مقام ابراهیم مشغول نماز بودند آورد و كَفْعَمى در «بَلَدُ الأَمین» و «مصباح» این دعا را ذكر نموده و در حاشیه آن به فضیلت آن اشاره كرده، از جمله اینكه هر كه این دعا را در «ایام البیض» [روزهاى سیزدهم و چهارهم و پانزدهم] ماه رمضان بخواند گناهش آمرزیده می شود، هرچند به عدد دانه هاى باران و برگهاى درختان و ریگ هاى بیابان باشد.

و خواندن آن براى شفای بیمار و اداى دین و بی نیازى و توانگرى و رفع غم و اندوه سودمند است.